In mijn blootje liggen tussen andere blote mensen was even wennen
Mindset
Mindset
4 min

Met geen tien paarden krijg je mij in de sauna!

4 min

Bij dit blog voor de zekerheid een waarschuwing vooraf. Meestal gebruik ik geen woorden als ‘naakt’ en ‘bloot', maar in dit blog kon ik daar niet omheen en voor mij voelt dat helemaal goed. Mijn blogs zijn gebaseerd op mijn ervaring en leven zoals het was en zoals het nu is en daar hoort een onderwerp als ‘schaamte’ ook bij. Waarschijnlijk herkenbaar voor veel mensen, alleen praten we er niet zo makkelijk over. Een reden te meer om dit met jullie te delen!

Naar de sauna? Mij niet gezien!

Dat dacht ik altijd. Ik zou je uitgelachen hebben als je zou zeggen dat ik ooit in mijn nakie in een wellnessresort zou rondlopen of dat ik bloot in een strandstoel zou liggen langs een prachtig meer. In mijn eentje ook nog eens. Over buiten de comfortzone gesproken! En toch komt de inspiratie voor dit blog daar vandaan, want ik was afgelopen zaterdag op een prachtige dag bij wellnessresort De Veluwse bron. De gratis kaarten voor een dagentree Wellness staarden me al een paar maanden aan. Her en der had ik mensen in mijn omgeving meegevraagd, maar iedereen had het te druk of zag de sauna niet zitten. Dat laatste kan ik me dus heel goed voorstellen.

Wat schaamde ik me voor mijn lijf en voor mezelf

Ik kan me niet anders herinneren. In mijn blootje staan als kind thuis was al een dingetje en niet omdat mijn ouders preuts waren. Bij een zwembad of strandje lag ik liever in het water dan op mijn handdoek. Ik hoor mijn klanten vaak zeggen dat ze verwachten dat ‘alles anders / beter / mooier is’ als de cijfers van de weegschaal het gewenste getal aanwijzen. Voor mij werkte dat niet zo. Natuurlijk was ik na -45 kilo een stuk slanker. Ik had wat meer zelfvertrouwen en kon mezelf zelfs af en toe toestaan om trots in de spiegel te kijken. Mét kleren áán welteverstaan. Zonder was nog steeds, ook toen ik nog maar 62 kilo woog een ding. In de buurt van mijn partner, die me toch echt al tig keer zonder kleding had gezien, kon ik me niet makkelijk ontspannen. Ik zag nog steeds mijn grootste pijnpunt, mijn ‘hangbuik’ en striae (littekenweefsel dat ontstaat bij te snelle uitrekking van de huid). 

Zelfacceptatie bepaalt de mate van zelfvertrouwen en durf

Hoe ben ik dan toch in de sauna beland? Naarmate ik ouder word, mezelf ontwikkel, mezelf beter begrijp, iets liever ben voor mezelf en mezelf stukje bij beetje meer accepteer, wil ik me steeds minder laten gijzelen door mijn angst. Mijn angst heet ‘afwijzing’. Stiekem was ik stikjaloers op de mensen die zorgeloos in hun nakie durven rond te lopen. De warmte van een sauna leek me geweldig en een dagje ontspanning klonk zalig. Het heeft tot 2016 geduurd voor het zover was. Samen met mijn toenmalige partner die ook ‘groen’ op saunagebied was, heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Beiden flink gespannen en zenuwachtig zaten we in de auto op weg naar de Veluwse bron. Maar eenmaal daar viel het zó mee. “Heb ik me dáár zoveel jaren druk om gemaakt?” We hebben genoten van de rust, de ruimte, de vele soorten sauna’s (nooit geweten dat er zoveel soorten waren) en zwembaden. Wauw, dit wil ik elke week wel!

De gemiddelde saunaganger

Ik had gedacht dat ik me bekeken zou voelen, maar het mooie aan een groot wellnessresort is dat je opgaat in de massa. Bij dit saunabezoek heb ik eens bewust rondgekeken en dan valt op dat er een geweldige diversiteit aan mensen rondloopt: Mannen, vrouwen, donker, licht, superdun, superdik, jong en oud. Strakke buiken, bierbuiken, hangbuiken, bolbuiken, spierwit en roodverbrand. Uitgezakte oude besjes en jonge deernen als frisse blaadjes. Highlights van mijn dag: Dame in badjas met zwarte pantervlekken vol met tientallen felroze lippen, stevige vent met metal doodshoofdhanddoek om zijn heupen geslagen en blijkbaar heeft de Postcodeloterij ook handdoeken als prijs weggegeven. Er hinkte iemand op krukken rond en een stevige dame werd rondgereden in haar rolstoel.

De naakte mensen zijn als voorbij rijdende auto’s

Had ik het maar jaren eerder geweten. Mijn lijf, in welk stadium dan ook, zou echt niet opvallen in de meute. Iedereen gaat voorbij als auto’s op een drukke weg. Ik registreer ze, maar zie ze niet echt en ik kijk ernaar zonder oordeel. Natuurlijk kijk ik soms eens bewust en vergelijk ik mezelf met die persoon. “Val ik toch nog mee.” Of “Mhh, die heeft wel een hele mooie platte buik”. Maar ook die gedachten drijven weer weg.

Wil jij stiekem ook naar een wellnessresort?

Ben je nieuwsgierig, maar durf je tot nu toe niet? Een paar tips die je mogelijk over de drempel helpen, dat is het namelijk echt waard:

  • Kies een ruim wellnessresort met lekker veel mensen van allerlei soorten en maten. Je gaat op in de meute, dus niemand ‘ziet’ je. 
  • Ga een eerste keer tijdens een ‘badpakdag’, dan leer je de omgeving al een beetje kennen. Zonder badpak voelt wel ongelooflijk vrij, dus ik zou dat zeker ook een keer uitproberen.
  • Maak gebruik van die gratis kaarten die je af en toe krijgt. Dan is de drempel financieel gezien een stuk lager.
  • Boek een rondleiding, zodat het saunaprincipe wordt uitgelegd. Dan hoef je daar minder onzeker over te zijn.


Schaam jij je eigenlijk ook wel voor je lijf of voor jezelf, omdat je misschien niet in het ideale plaatje past en zou je het fijn vinden om dit eens met iemand te delen die weet hoe het voelt en wat het met je doet? Boek gerust en gratis een Waarom val ik niet af - analyse. Je bent van harte welkom!

Is bovenstaand verhaal herkenbaar? Zit je ook in je schaamte vast of ben jij ook steeds meer buiten je comfortzone gestapt? Deel het hieronder met me!

Reacties